Öncelerde cama yaprak sinse içinde
yaşamaya dair umudu yeşerten kız kayboluyor. Korkuyor benliğini kaybetmekten, aklında bin bir
zorlukla çizdiği , beşikten beri görmesi gereken yüzü unutmaktan korkuyor. Kafasını kaldırıyor göğe doğru. Herkesin göğü mavi onunki Yalnızca zifiri. Yazmayı, okumayı ışık yapıp kendine, yol çiziyor her günün zemherinde. Ve artık zamanı geliyor varamadığı her yoldan dönmenin. Gözyaşlarının bitiminden Zifiriye gökkuşağı çizmenin.
..
