Uyanış.. Şiiri - Mehmet Özçelebi

Karanlıktı adamın dünyası
Kurtulamam zannediyordu asla,
Bu kadarmış Duygu adına Heyecan adına Aşk adına
Olmaz bundan sonra diyordu karanlıkta oturuken....
Sonra bir gün.....

Kadının gülüşüyle başladı herşey
Etrafı kapladı ışık
Gözleri kısılmıstı adamın
Bakamıyordu şiddetinden parlamanın
Alışınca gözleri aydınlığa
Gördü ki içinden gelmekte aydınlık kadının

Çekindi önce yaklaşamadı
Bilmedigi görmediği bir şeydi bu
Nasıl yaklaşabilirdi böylesi bir güzelliğe
Arttıkça hayranlığı kadına
Işık ona da bulaşti
Parlamaya başladı kendisi

Direnemeyip artık çekimine kadının
Bırakıp seyretmeyi uzaktan
Yaklaştı hayran olduğuna
Bir adım
Bir adım daha...

Tam yaklaşmışken kadına
Parlayan gözlerine dalmışken
Korktu birden kaybetmekten
Ya solarsa ışık dokunursam....
Ya sönerse ateş öpersem?

Çekinip kaybedeceginden zor bulduğunu
Tam yanında durdu kadının
Sadece gözlerine bakti...
Okumaya, Anlamaya çalisti onlardan
Ne hissederdi Işık yanına yaklaşana?

Açıldı gözleri kadının, parladı gülüşü yine...
Tekrar baktı Adam, inanamadı gördüğüne
Ümit vardı, Derinlik vardı, Çağrı vardı...
Bir Patlama oldu Işik sardi önce Dünyayi sonra evreni
Birleşince dudaklar,
Adam Sevilen, Kadın Seven oldu....