Uyanış... Şiiri - İbrahim Gökçe

Sâfi sevgiden ibaretim bir zamandır
Diriliveren kalbimin erbabı kim?
Sınırları, tel örgüleri aştıran kim?
Sürülüvermiş toprağın kokusu eser şimdi burnumda
Kars'ın yol varmayan bir dağında olsa,
Hasret kokusunu bastırsa bile
Erişilebilirlik kanunlarına tamamen aykırıdır bu
El değmeyen, göz görmeyen uzak vaadlerde.
Bir çarşamba sabahı:
Tel örgüler içinde bozkır atları gibi uyanır sevdam
Hırçın, tüyleri kalın, siyah
Mütemadiyen iki ayaklı kesilir
Elleri göğe açık
Her dilden yükselen dua
Beylerin arasından sıyrılır
Çam gölgesine sığınır
Nicedir...
İncesaz eşliğinde Ra'sına dilenir...