Uyanıklar Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

Tanrı tüm uyanıkları cezalandırmak için bir ateş yaktı ve ben o gün bir ateşin başında uyuyakaldım.

Bu sonuncusu dedim!
Sonuncu kere aldanıyorum hayata ve bir daha uyanmamak üzere kapatıyorum gözlerimi.
Gözümü açtığım yerde adımı maymun koyuyorlar,
Bir de semer sırtımda, hababam sırtıma vuruyorlar.
Uyuyorsan bu dünya da yakıyorlar; eğer uyanıksan seni diğer taraf dedikleri başka bir dünyaya saklıyorlar.
Sen; kuldan mı yoksa yaratandan mı vurulacağını seçiyorsun o kadar.
Sırtına vurulması mı? Sırtından vurulması mı?
Hayallerinin satılması mı yoksa hayallerinin satın alınması mı?
İki durumda da satılıksın aptal.
İki durumda da yanacaksın aptal.
Her iki durumda da vazgeçeceksin sırtından.
Tek fark, düşmanların ayağından başlar.

Cilveli hayatın matematiksiz mantığı…
Seni var sayanlar, yok edene dek harcarlar.
Seni bağlayanlar, iplerini çözünce havlarlar.
Uyuyorsan duymazsın ama uyanıksan; çekeceğin var.
Ben bu şiiri sevgilim uyurken yazdım;
Ateşin yandığı yerde umut topluyor hayalleri satın alanlar.

Herkes ettiğinden fayda bulurken,
Bir ressam, bir aşçı yahut kitap yazan seçkin Tanrı’lar;
Yazdığından yanan şairler;
Ettiğini değil, ettiğinden bulan garipler var.

Ben bu şiiri sevgilim uyurken yazdım.
Evet;
Ateşin yandığı yerde haramzadeler bana gülümsüyorlar.

:)