Uyandırmayın Şehri Şiiri - Kiyaz Kılınç

Uyandırmayın Şehri

Uyandırmayın şehri.
Bu gece hâlâ nefes alıyor karanlığım,
asfaltın damarlarından yavaşça akıyor sessizliğim.
Yağmur iniyor usulca;
gök bile kusuyor unuttuğum duaları.

Bir taksi farına çarpıyor yüzüm,
camına düşen buğuda adımı siliyor gece.
Bir sokak lambasının altında ıslanıyor
bir gülüşün küllerinden kalan sessizlik.

Tramvay geçiyor, içinde kimse yok,
ama her koltukta çocukluğum oturuyor
ve onun çocukluğu da yanı başımda.

Bir gölge geçti kaldırımdan,
baktım; oydu.
Ya da onu andıran bir unutuluş.
Omzumdan geçti rüzgâr,
vedası kadar serin,
suskunluğu kadar ağır.

Uyandırmayın şehri, ne olur.
Terk edenler için bu saatler kutsal.
Kimse görmesin onu giderken,
kimse görmesin arkasında bıraktığı yıkıntıyı.
O da öyle gidiyor işte;
ne bir kelime,
ne bir bakış,
ne bir dokunuş.

Gidiyor işte…
Sadece susarak,
ve beni o suskunluğuyla boğarak.

Uyandırmayın şehri.
Uyusun biraz daha.
Uyusun da,
hiç kimse görmesin şu ıslak duvarlara yaslanmış hâlimi.

Şimdi bu şehir,
her sabah onu anımsayan bir mezarlık gibi olacak.
Her sokakta bir izi,
her camda nefesinin buğusu kalacak.

Uyandırmayın şehri; uyanırsa anlar,
onun da bir yanını terk etmiş biri var.

Uyandırmayın şehri…

Kiyaz