Uyanbey gönlüm Şiiri - Serdar Yusuf

Uyan Ey Gönlüm
Serdar Yusuf

Yine efkârlı gönlümde
yüzler yatar —
sessiz, donmuş,
bir zamanın aynasında çatlamış suretler gibi.

Uyan ey gönlüm,
kış uykusundan kalk!
Zamanın kirli elleri
güneşi soldurmasın gözlerinde.
Doğunun ışığıyla açılan bakışın,
batının gölgelerinde kapanmasın.

Yılları aylara zincirleme,
eksik bir göz, fazla bir kalp,
hiçbirine sığınma.
Gösterişin ta kendisidir eksilmek.

Solan bir çiçek durur dalında —
bülbül, sıradan bir geceye ağlar.
Gerçek mi sandın ateşi,
yoksa gülüşlerde yanmayı mı?
Belki de yanmak,
var olmaktan daha gerçektir.

Bir an gelir,
bakışın gamzede kaybolur,
saçlarının kokusu sarhoş eder havayı,
ve her tebessümünde
biraz daha gömülürsün kalbimin derinliğine.

Uyan gönlüm!
Dinle:
Yaprakların fısıltısı, toprağın nabzı,
yağmurun dudaklarından süzülür ömür.
Aşkın ateşine dök ruhunu,
her yudumda yeniden yan.
Her yanışında biraz daha doğ,
biraz daha unut acıyı.

Zamanı yeminleri kurban et,
ama unut onları —
çünkü hakikat,
bulutlarda yankılanan bir sessizliktir.
Ateş saçlarına düşerken yıldırım gibi,
yokluk dağılır,
ve gidişler utanır var olmaktan.

Uyan ey gönlüm,
mevsim sonbahar!
Nice kışlar gördün sen,
bahar hasretinle yanmış.
Kilitli diller, kafesli yürekler,
sahte sevgilerin takviminde çürümüş umutlar.
Ve sen hâlâ inandın.

Bir beyaz sütun gibi,
içi boş — ama dimdik duran,
yalnızlığın bile estetik bir duruşunda.
Sarhoş bir bilgelik gibi
suskunluğa yaslanmışsın.

Uyan ey gönlüm!
Uyku sana yakışmaz artık.
Hangi çağ saklayabilir bu yangını,
hangi bağır eritmez seni içinde?
Belki ellerine uzak kalırsın yarının,
ama bil:
bir bakışın yeter
ay’ı ikiye bölmeye.

Ve kızıl saçlar...
Seni bekler.
Bir başak tadında,
olgun, sessiz, yakıcı.
Yanağında tutsak bir sabah,
şiirinde kekre bir cennet.
Ve her ne kadar acıysa da —
vazgeçilmez.