Ütopya Şiiri - İlk Damla

Elime yüzüme bulaştırdım bu sevgi denen mereti.
Ya yanlış zamandı ya yanlış kişi ya da ikisi birden.
Bir şeyler oldu ve ben yapamadım.
Tutturamadım dikişi yüreğinde.
Yerleşemedim sana, konduramadım,
Sevdiremedim kendimi.
Benim gözlerim sendeyken
Sen bir kez bile teğet geçmedin bana.
Ben ilk defa sende anladım,
Güzelliğin beş para etmediğini,
Yürek görmedikten sonra gözlerin boşa baktığını,
Bakışın sadece hak edene anlamlı olduğunu,
Gülüşün sadece sevilene saklandığını,
Bunların hiçbirisi olmadığımı sende anladım.
En baştan hatalı başladım bu yola.
Beni mutlu etme gücünü de kahretme gücünü de
Sen bilmeden sana verdim.
Seni kendimde diktatör eyledim,
Ve her seferinde yılmadan seni seçtim.
Yapamadım, beceremedim bu işi ben.
Kaderimde yazılamayanı zorla yaşamaya çalıştım.
Senelerce kendi kendime yazdım, çizdim, oynadım.
Gün sonunda yapayalnız kaldım.
Bir ütopya yarattım kendime.
Yerleştirdim karakterleri oraya buraya.
Seni de ana karakter seçtim,
Ve ben de prensestim.
Bilmeden, uzun uzun piyeler okudun bana.
Yeri geldi bir bakışın sayfalarca senaryo oldu,
Yeri geldi soğukluğun hikayenin dramı oldu.
Defalarca, defalarca sarıldım sana.
Sen bilmeden tuttum ellerini, baktım gözlerine.
Defalarca ittim seni, vurdum sana.
İşte şimdi sırada son selam var.
Kurduğum bu ütopyada,
Koskoca sahnede, seyircisiz salonda,
Tek başıma olduğumu fark etmenin sırası.
Gerçeklik vakti artık.
Bilmeden bir piyesin içinde,
Son kez öptüm seni, son kez sarıldım sana.
Bilmeden son kez baktın bana, son kez sevdin beni,
Ben son kez sevildim senin tarafından, bilmeden.