Utandım Şiiri - Kadri Kırmızıtaş

Dağ başından küsmüş duman misali
Gidip’te dönmeyen yar’den utandım
Tükendi mecalim kalbe hicran düşeli
Gel gel diye yorduğum koldan utandım

Hayalleri bina ettim düşler üstüne
Sahte yüzler gördüm gerçek üstüne
Düştüğü hali geldikçe gözüm önüne
Adını sır sakladığım kuldan utandım

Yüze gölge düşürürken arsız simalar
İhaneti görmez sanır eski aynalar
Her telden oynar şimdiki yosmalar
Seni sevdim diyen dilden utandım

İlahi kısmet sanmıştım bu aşkı bize
İtibar etmedim sana çirkin tek söze
Korkarken sevgimiz ya gelir göze
Boş yere ağarttığım telden utandım

Dört mevsim ağlarken sevgili için
Yoz itlere varmış kısa bir heves için
Satmış sevdamızı sıcak bir nefes için
Seninle geçen yıldan, aydan utandım

Bende sevdası dokunulmaz kutsaldı
Mecnunun aşkı bu bize göre masaldı
Ar damarı çatlağın hatıra utancı kaldı
Mecnun’dan Leyla’dan çölden utandım

Defterimde birikmiş kusurlar dolu
Şimdi nasıl yürüsem dikenli yolu
Şaşırdım olmuşum nefsinin kulu
Bir türlü çıkmayan candan utandım

Kokan sevgiler değil kokan insandır
Ne günah işledim geldi başa dolandı
Gönlüne sultan ettim diyenin kökü yalandı
Kahrım,kendi kendime, ben benden utandım

Sormayın dostlar söylenmez her sır
Emanet bedeni ruhuma eyledim esir
Gönlümde çibana döndü küçücük nasır
Yokluğu güzeldi varlığından utandım

08/12/2020