Üşüyorum Anne Şiiri - Naciye Emen

ÜŞÜYORUM ANNE
Kırağı vurmuş tomurcuk gibi yüreğim
Toz pembe gülmek isterken dünyaya
Güneşi görmeye erişemedim,
Üşüyorum ANNE.

Çocukluğumda ayaklarım çıplaktı,
Buzlar üzerinde.
Şefkatle saran kolların bizi beklediğini bilirdik.
Isınırdık ANNE.

Yer sofrası etrafında toplanırdık,
Herkes tamdı, bir kişi bile eksik olmazdı.
Soğan, ekmekte yesek,
Doyardık biz, toktuk ANNE.

Menfaat kelimesi yoktu lügatımızda,
Ne verilirse gönülden verilirdi,
En güzel dua idi şükürlerimiz.
Gülenle güler, ağlayanla ağlardık ANNE.

Ninniler söylenirdi,
Tahta beşiklerde sallanan çocuklara.
Saçlarımıza beyaz kelebekler,
Avuçlarımıza uğur böcekleri konardı.
Sonsuzdu merhametimiz ,masumduk ANNE.

Yağmur yağınca çamurdan,
Kar yağınca kardan yapardık oyuncularımızı.
Derelerimizden akan su, göz yaşlarımızdan temizdi.
Kirlendi, kirletildi ANNE.

Serçeler, kumrular konardı pencerelere.
Kırlangıçlar yuva yapardı kiremitlere.
İlkin bademler çiçek açardı baharda,
Mevsimler tersine döndü,
Gelincikler, papatyalar neredeler ANNE.

Sevgi, güven, huzur vardı.
Ayrılıklar da vardı hüzün de.
Gerçekti sevdalar, mertti.
Ne kadar soğumuş insanlar
Yüreğimi ört üşüyorum ANNE.