Üşüyen Parmak Uçlarına Şiiri - Kiyaz Kılınç

Üşüyen Parmak Uçlarına

Bu şiiri, varlığıyla içimdeki bütün mevsimleri değiştiren, kışın ortasında bile tek gülüşüyle bahar dallarını uyandıran sana adıyorum sevgilim. Ellerin üşüdüğünde içimde bir yerlerde kendiliğinden yanan o hasret ateşini,
her gece gözlerimi kapadığımda
yanıma sessizce sokulan hayalini,
adını düşündükçe kalbimin kıyılarına vuran
o ince sızıyı bilen tek kişiye… sana.

Bu satırları, rüzgârın seni benden uzaklaştırdığı her anda
onu suçlamayı öğreten,
ama yine de seni bana getirecek en küçük esintiyi bile
minnetle karşılayan kalbimin en derin yerinden yazıyorum. Her ne kadar uzaklık bazen şehrin duvarları kadar soğuk olsa da,
sensizliğin içimde bıraktığı boşluk bazen bir gece kadar uzun sürse de,
biliyorum ki bir tek “gel” deyişin
tüm soğuğu kırmaya, tüm yolları kısaltmaya yetecek. Bu şiiri, üşüyen ellerini ısıtmak için değil sadece, kalbimde senin için sakladığım tüm sıcaklıkla seni sarmak, seni anlatmak,
seninle büyüyen her duyguyu ölümsüz kılmak için yazdım. Senin kokunu taşımayan hiçbir rüzgâr bana gerçek bir mevsim olamadı sevgilim ve ben, her dizede biraz daha sana varmaktan hiç yorulmadım.

Bu nedenle, bu şiiri tüm hücrelerimle aşık olduğum, adına her gece dualar ettiğim,
elleri üşüdüğünde bile kalbime sıcaklığını bırakan o güzel yüreğine adıyorum.
Sana…
Daima sana.
Hep sana.
Kalp ülkemin sahibine…

——————

Bilirim üşür bu havalarda senin ellerin sevgilim,
benimkiler ise hep sana dönmek için yanar durur.

Soğuk çöker şehrin omuzlarına,
rüzgâr vurur tenine…

Sen üşüdükçe ben üzülürüm;
sen titredikçe içimdeki ateşi biraz daha büyütürüm.
Kader, seni soğuktan korumam için
kalbime fazladan bir mevsim daha verir;
güneş olurum, kor olurum, baharları yeşertirim.

Gel…
Avuçlarını getir sessizce;
soğuk ne geceye karışsın ne sana.
Ben, üşüyen her parmağının ucuna
adını yazayım ve öpeyim;
ısınsın.

Isın…
Gel…

Bilirsin sevgilim,
senin yokluğun en keskin ayazdır bana.
Sokak lambaları titrer, pencereler buğulanır;
içimdeki hasret, hiç dinmeyen bir kış gibi
adının geçtiği her yerde yeniden çöker omuzlarıma.

Sen gelince çözülür her şey…
Gecenin karanlığı bile ışığa döner,
rüzgâr durur,
üşüyen bir çocuk gibi sokulur kalbime sessizce.

Ben seni düşünürken,
şehrin bütün soğukları erir bir avuç suya;
ve o su bile adını fısıldayarak ısınır.

Gel sevgilim,
yüreğimin kıyısında sana sakladığım o sıcaklığı al;
kışın gövdesini çatlattığım,
senin için içimde büyüttüğüm o baharı hisset.

Bilirim,
dokunduğunda iyileşir kanayan parmak uçlarım;
sarılınca yer değiştirir mevsimler.
Ben,
senin her nefesinde yeniden doğarım,
her gelişinde yeniden ısınırım.

Gel…
Bu kez sadece ellerini değil,
yüreğini de bırak avuçlarıma;
üşümesin.

Üşüme…
Gel.

Gel…
Üşüyen ruhunu da bırak içime;
sarılırım, toparlarım, iyileştiririm.

Gel…
Kendi içinde üşüyen o küçük çocuğu da al getir;
sarılırım ona,
senin adını fısıldayarak uyuturum.

Gel…
Omuzlarına çöken bütün yorgunlukları bırak kapımda;
içeri sadece kalbini getir.
Ben ısıtırım, ben toparlarım, ben tamamlarım.

Gel…
Gece ne kadar uzun olursa olsun,
ben senin için bir sabah olurum.

Gel…
Varsın dünya buz kessin,
rüzgâr kapıları çarpsın;
ben senin üşüyen ellerine dokununca
bütün mevsimler yeniden doğar zaten.
Gel.

Gel…
Bırak adını avuçlarımın çizgilerine kazıyayım;
bir ömür orada taşıyayım.

Gel…
Ne geceye karış,
ne soğuğa…
Yalnız bana karış.

Gel…
Gel ki, ben, bütün kışları senin için ısıtayım.

_______

Sen gelince değişiyor dünya sevgilim; soğuk çekiliyor, rüzgâr susuyor, zaman bile sana göre akmayı öğreniyor. Ben, her gelişinde biraz daha sen oluyorum; biraz daha tamamlanıyor, biraz daha iyileşiyorum. Bil ki bütün bu dizelerin ardında tek bir gerçek var: Ellerin üşümesin diye yazılmış koca bir ömür taşıyorum içimde. Sana “gel” dediğimde biliyorsun; bu sadece bir çağrı değil, kalbimin sana açtığı sonsuz kapıdır.
Gel…
Yüreğimin en sıcak yerine, yine, yeniden gel.

Kiyaz