Üşüyen Kalabalıklar Şiiri - Batuhan Ayduğan

Bırak duymasınlar yine.
İhtiyaç duyar mı biri
başka bir yalnızlığa?
Kendinde var oldukça gelir,
teninde yer arayan
üşüyen kalabalıklar.

Öfke hep içeri çöker.
Korku yalnızca aynada durur.
Bir ses sorar: “Yaşıyor muyum?”
küllerinin eşiğinde.

Kazınan tedirginlikten
ince bir merak sızar.
Ne ödül, ne hastalık
adımların karanlık seçimi yalnızca.
Üstüne yaldızlı bir kumaş iner;
çocukların sustuğu yerde
bir ses biraz daha az üşür.

Ve babalar bırakırken kendini
daha yüksek bir sessizliğe,
dönülebilir belki
eski hücreye
tanrının bile sustuğu yere.