Üşüdüm Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Üşüdüm

Üşüdüm bugün;
ellerim önce,
sonra tenim
en çok da kalbim.
İçimde bir kış dolaşıyor,
pencerelerin buğusunda adım üşüyor.

Bir kimsesizliğim var:
vaktiyle ben seçtim, bana göre bir sessizlik sandım;
sonra büyüdü,
evimin en sıcak odasına taşınıp
anahtarımı benden iyi kullanır oldu.

Ceket askısında asılı kaldı isimler,
ceplerimde üşüyen çocukluk taşları.
Nefesim cama vuran bir bulut,
gelip giden bir gölge: adı “ben”.

Yorgan gibi üstüme çektim susmayı,
ama dikiş yerlerinden sızdı gece.
Kalbimdeki mangal küle döndü;
kor sanıp sakladığım şey
meğer sönmemiş bir kırgınlığın dumanıymış.

Kendime kapandım;
kapı kilitlendi,
anahtar içeride kaldı.
Bir kapıyı açmak için bazen
pencereyi kırmak gerekir;
ve ben üşüdükçe anladım:
soğuk dışarıdan değil,
uzun süre ısıtılmamış bir “ben”den gelir.

Üşüdüm bugün;
ellerim, tenim,
en çok da kalbim.
Yalnızlık
eskiden ödül sandığım ceza,
istediğim kimsesizlikten kalma
adı bende saklı bir ıssızlık.