Üstüme Düşme Benim Şiiri - Hamit Atay

ÜSTÜME DÜŞME BENİM

Üstüme düşme benim…
Dağılırım.
Bakma öyle dimdik duruşuma —
İçim,
En ufak rüzgârda savrulan
Yorgun bir yaprak aslında.

Her şey yolundaymış gibi
Yürürüm sokaklarda.
Ama içimde
Bin parçalı bir suskunluk.
Kimse bilmez,
Sen de bilme…

Ben alışığım
Kendime iyi görünmeye.
Ama geceleri
Aynalar bile çevrir yüzünü benden.
O kadar kırılmışım ki…
Cam gibi.
Sesimi yükseltsem
Kendimden korkarım.

Üstüme düşme benim…
Sarılmak istersin,
Ama kolların yetmez içimdeki boşluğa.
Bir kelimeyle iyileşmem ben,
Bir tebessümle geçmez içimdeki fırtına.

Ne olur,
Dokunma yerime…
Orası çok eskiden kanamış,
Şimdi kabuk gibi duruyor
Senin bilmediğin bir acının üstünde.

Biraz Gölge Yeter"

Ben sadece
Biraz gölge isterim senden.
Yanaşma fazla,
Yakarsın.
Işığını da al git,
Ben kendi karanlığımda
Görmeyi öğrendim artık.

Ne sor
Nasılsın diye,
Ne anlatayım sana yitirdiklerimi…
Sustum çünkü.
Ve sustukça
İçimde bir ben daha büyüdü —
Kimseye benzemeyen,
Kimseye yaslanmayan
Bir ben.

Üstüme düşme benim…
Kendime zor dayanıyorum.
Senin merhametin
Taşır beni…
Ve ben taşmak istemiyorum artık —
Kimsenin kalbine.
Şiir Hamit Atay Kalbinizin Sesi