Üstümde Yalnızlık Örtüsü

parmak uçlarımdan yarılırdı gece
kimse
zaman tünelinde kendimi aradığımı bilmezdi
satır başlarına yakışır stresler peydalanırdı yüreğimin meydanında
şiirin ahenkli nutkunu ben atıp durdum
insanlar, tutuştular kavgaya gözyaşına
ve ıstırab tuttu hepimizi acılar diyarında
ben kalbimin sesini duyup ağladım
yerler gökler... esti mana rüzgarı
geçip gitti her şey ömür rüyasında
şimdilerde ufuk kara bulutlara müpteladır
kalbimin sürgünü modern kaygılarla silik!
yapayalnız,ölüm
bir tercih değildir.. yolu şaşırmak
anlayamadık hiçbirimiz
ne içindir hayat
şekva kavga sızlanma
mevsimi kurak insanlığın
zorluyor bu çağda dağ gibi durmak
nasıl anlatsam da yine kimse anlamasa hiçbir şey
bilmem
kalbim mağlup değilse çocuklara
hangi kayıplar kucaklar beni
kazandığım tek bir şeyin bahsi geçmez
belki hüzün,
görevidir kalbimin
kim bilebilir ki
işte çekiliyor kanım
paslı bir soğuk değiyor tenime
ört beni
çok üşüdüm
anne...