-Uslandı- Şiiri - İsmail Yilmaz

Vurunca kalbimi orta yerinden
Yaralı yürekte alevler uslandı
Acılar çarpınca her gün derinden
Gönlümde depreşen aşklar uslandı

Mektublar bitince sevdaya dair
Dillere düştü yazdığım şiir
Susunca gönülde ki o büyük şair
Kalemimden dökülen sözler uslandı

Ömrümde alıştı yele yağışa
Sesimin isyanı bahara kışa
Pınarlar akınca hep boşa boşa
Gözlerden silinen seller uslandı

Baharı beklerken mevsim hazan
Rüzgarın ayazı bağrıma sızan
Aşkın ihtirası son fırtınadan
Yapraklar düşünce yeller uslandı

Peşimde dolanır aşksız katiller
Gönülsüz hayata gönüllüdürler
Sevdamı onlarda elbet gördüler
Üstüme uzanan eller uslandı

Ben miydim? yüzüne uzaktan bakan
Kim di çehrene şiirler yazan
Bu son nefesim ağzımdan çıkan
Hicranı anlatan sesler uslandı

Yıllar oldu sevdalara esirim
İzini arayan gönül serserinim
Yollar da toz olmuş sersefilim
Peşinden kaybolan gözler uslandı

Okudum aşka hasret türkümü
Destan eyledim vuslat öykümü
Sazlar söylerken gönül görgümü
Aşkından seslenen teller uslandı

Acılar dolunca yürek hücreme
Izdırab düşünce umut cümleme
Ateşi atınca gönül bahçeme
Cisminle açılan güller uslandı

O kadar söz boşaymış meğer
Uğruna dünyayı yakmaya değer
Bu sevda burada bittiyse eğer
İsminle konuşan diller uslandı