Üsküdarda gece Şiiri - Samira Samiranins ...

Üsküdarda Gece

Gece, Üsküdar yokuşunda ağır bir tespih gibi aktı,
revakların gölgesinde su içti rüzgârın atı,
bir kandil sızladı türbe kapısında yavaşça yaktı;
adını andım sessizce, dönmedi bir daha.

Sahilden içeri süzüldü çınarın siyah nefesi,
mezarlık taşlarında yürüdü harflerin sessiz hecesi,
ney sustu, kalbimde başladı en ince sızıntı sesi;
“Gel” dedim taşlara, dönmedi bir daha.

Pencere pervazında tarçınla kahve soğudu,
mahya söndü, sokaklarda yetim bir ay doğdu,
karanfil kokusu avludan içime doğru doldu;
anısını çağırdım, dönmedi bir daha.

Kapı eşiğinde bir kedi mırıldandı keder,
su testisi çatladı, aynada kırık bir seher,
saat, cami avlusunda tık tık ördü kader;
diz çöktüm fecre, dönmedi bir daha.

Nar çatlar gibi içimde açıldı susuşu,
konuşmadı; taşlara benzettim gözünün boşunu,
bize bakan minarenin gölgesi örtüldü uçuşu;
ismini yazdım kuma, dönmedi bir daha.

Kemeraltı sessiz, bakırcı çekiçlerini sakladı,
ebru tepsisinde renkler içime kıvrılıp akladı,
kara bir turna göğümde tek başına yokladı;
sürüsünü arar gibi, dönmedi bir daha.

Bir tekke avlusunda rüzgâr etti zikir,
çerağları üfledim, kül oldu birikir,
gölgem benden ayrı düştü, yürüdü geri, birikir;
ardından koştum, dönmedi bir daha.

Yastığımın ucunda ayet, başucumda dua,
dilime düştü bir mısra, kanadı kırık bir dua,
“Ey kaybolmuş hece” dedim, “dön vaktin dolmadan daha”;
mısramı bitirdim, dönmedi bir daha.

Ve şafak, sedef bir bıçağın ucu gibi dayandı,
kanamadı sabah, yalnız içimde bir perde uzandı,
sırra eren sırça kalbim susarak anladı:
sevdiğim maviye karıştı, dönmedi bir daha.