Üsküdar ve Ben Şiiri - Ahmet Kuruoğlu

Üsküdar da bir şafak vakti
Yine bıraktığım yerde duruyor kız kulesi
Gün baş ucundan usulca doğarken
Duyulmuyor başka birşey martıların sesinden
Doyulmaz bir hoş seda bu
Kulakları sağır ediyor uğultusu
O sırada:
Dalmışım, kaçırmış beni dalgalar
Alıp götürmüşler diyar diyar
Yüreğime kadar ıslanmışım boğazın içinde
Görmemişim yanımdaki küçük çingene kızı bile
Sabahın bu kör vaktinde
'Abe bir gül vereyim' diyor titreyen sesiyle
Ama ben hiç sevmem ki gülleri
Sahipsiz bırakırız onlar için hep masum kır çiçeklerini
Öyleyse:
Bir simit parasına fal bakayım dedi
Kıramadım,
Belli ki açtı
Kokuyordu nefesi
Ve açtım avucumu
Küçük bir çocuğun dilinde aradım umudu
Ve açtım avucumu
Küçük bir çocuğun yalanlarında aradım doğruyu
Bir garip oluverdi birden yüzü
Sanki yokmuş gibi başka sözü
'Sen aşıksın abi' dedi
Ben bilirim dercesine bakıyordu gözleri
Acaba atıp tutuyor muydu?
Neden di güzel yüzündeki bu anlamsız kuşku?
Ve yine konuşmaya başladı
Sanki beni anlatıyordu çatlamış dudakları
Yakınında olacaksın dedi yanıbaşında
Ama uzaktan hep hasret dolu gözlerle bakacaksın ona
Güzel kız denizin ortasında
Sense çaresizsin kıyıda
Vallahide taşımaz
Billahide taşımaz
Bunca yükü kağıttan sandalın
Zaten izni yok ki sana bu dalgaların
Boşver be abi dedi boşver
Sen Üsküdar gibisin
Aşığı olmuşsun denize rağmen Kız Kulesinin
İşte sevdiğim Üsküdar ve Ben
Ha Kız Kulesi ha Sen.