Urfa'da Taht'a Çıktım

URFA’DA TAHT’A ÇIKTIM
Sımsıcak bir yaz akşamında
Avludan usulca dama çıktım
Gün geceye dönüyordu Urfa'da
Yatma vaktine çoktan ulaşmıştım
Yorgun bedenim taht’a oturmakta.
Etrafı çığlarla çevrili, perdesi yırtık taht’a
Bulanık zihnim, beynimi sorgulamakta:
Bugünkü amelimde var mıydı hata?
Hasbihalden sonra uzanıyorum artık
Vicdanım rahat ama içimde bir korku
Muhal vaziyette kafam yine de karışık
Aklımda niçinlerle uzayıp giden bir sorgu
Yerden çok yüksekteyim şimdi
Ayın on dördünde mehtapta
Ne yerde ne gökteyim şimdi
Ağa da benim Paşa da benim bu taht’ta
Damın bir ucunda taştan loğ duruyor
Bir tarafında çatallı germeç ağacı.
Periler pervasızca rüyama üşüşüyor
Ansızın İniyor başıma Krallık tacı
Gökyüzünden şansıma yıldız tutuyorum
Kayan her yıldızla bende kahroluyorum.
İlan ettiğim krallığın sarhoşluğuyla
Dalıyorum deriiin hoş bir uykuya
Düşümde dar tetirbelerden geçiyorum
Dönüşümde Kabaltılarda kayboluyorum
Garptan gelen tatlı bir esintiyle
Gidiyorum hemen atlı bir gezintiye
Ruha ‘da, kaleden aşağı iniyorum
Dergahta sabah ezanını dinliyorum.
Anzılha’da kıyama duran balıklar
Halil İbrahim gölünde rükua varmaktalar
Dede Efendi, Buluntu Hoca ve Zeki Hafızı
Sarıklı, beyaz cübbeli halde görüyorum
Yeşillikler içindeler hepsi kuran hafızı
Koşup mübarek ellerinden öpüyorum
Allah Allah sesleriyle zikirler kulağımda
Felaha ermek bir secde uzağımda
Tacı tahtı terk edip abdestim alıyorum
Allahuekber deyip secdeye kapanıyorum
Bir gecelik Krallığı rüyalarda bırakıp
Kulluk mertebesine tez elden ulaşıyorum.
Dünya penceresinden bakarken iki gözüm
Yunus der ki; bir yol dinle şu sözüm:
‘’Sular hep aktı geçti,
Kurudu vakti geçti,
Nice han, nice sultan,
Tahtı bıraktı geçti.’’