Unutursun Diye Çok Korkuyorum

Unutmak kolay mıdır bilmem...
Ama benim için sen,
Bir hatıra değil,
Bütün bir hayat oldun.

Ben seni,
Sabah uyandığımda aradığım ilk ses gibi sevdim.
Gecenin sessizliğinde aklıma düşen en derin düşünce gibi...
Ben seni her şeyin içindeki “iyi” gibi sevdim.

Ve şimdi korkuyorum.
Çünkü sen hayatına devam ediyorsun.
Belki yeni yerler, yeni insanlar, yeni gülüşler...
Ama ben hâlâ olduğum yerdeyim.
Seninle başlayan bir anının içinde,
Kalakaldım.

Ben bazı sabahlar,
Senin adını içimden mırıldanarak uyanıyorum.
Hâlâ bir şarkıda sesini duyuyorum.
Sokakta biri senin gibi yürüyünce gözümle takip ediyorum.
Sen yoksun, ama seni görür gibi oluyorum.
O yüzden korkuyorum işte…

Ya sen unuttuysan?
Ya senin kalbinde artık hiç yerim kalmadıysa?
Ya ben, sadece bir eski hikâye isem artık?
Ben seni anlatırken hâlâ gözlerim doluyor.
Senin adını söylerken hâlâ kalbim sıkışıyor.
Ama kimseye belli etmiyorum.
Çünkü bu sevda,
Sadece benim içimde kaldı.
Ve en kötüsü ne biliyor musun?
Unutman değil…
Benim hatırlamaya mecbur kalmam.

Ben seni unutmak istemedim.
Unutamıyorum da.
O yüzden diyorum:
“Unutursan bir gün,
Ne olur,
Beni hatırlatacak bir şey kalmasın etrafında.
Çünkü ben, senin yokluğunu taşırken bile
Sana iyi gelen her şeye dua ediyorum.”
Ama içimde, hep aynı cümle:
Unutursun diye çok korkuyorum…