Unutur ve Alışır Şiiri - Nuh Muaz Kapan

Bir unutur, bir alışır,
İnsan dediğin, iz bırakmadan yürür bazen.
Gözyaşı döktüğü sokakta
Ertesi gün gülümseyerek geçer.

Kalbi kırık bir çocuğun yanından
Sessizce uzaklaşır dünya.
Ama insan,
Kırığını sarar unutmakla,
Sarığını söker alışmakla.

İnsan dediğin
Ne tam hatırlar,
Ne de tümden siler.
Bir yanda nisyan,
Diğer yanda ünsiyet…
İkisinin arasında yürüyen,
Biziz işte.