güzel düşlerle hiç olmayacak serüvenlere koşmak isterdim. iklim önemli değil, yalnızlığım değil. çayırın yeşilliklerine uzanıp, gökyüzünü süzerdim kollarımı iki yana açarak. o an tıpkı yer ile gök yer değiştirmiş olurdu. bilirsin küçükken, en sevdiğin, en heyecan duyduğun oyundu bu...
şimdi bunları bir ilkbahar gecesinde doğduğun yerlere komşu bir şehirde yazıyorsun. yurt koğuşlarının serinliğinde ranzanın yanındaki masada geçmişini arıyorsun. arasanda ne çıkar; be çocuk! kim bulmuş ki kaybedilmiş zamanları, sen arıyorsun?
her gece yatağına girdiğinde, sokak lambasının turuncu renginde bırakıverirsin yirmili yaşlarını. dolu dolu hayal ve özlemlerle yüreğini aralarsın. bilirim bir şansın olsa tüm bu yaşanılmış herşeyi bırakıp geri dönersin köyüne, çocukluğuna, tarlalarına... orda dedenin cebinden çıkardığı gün boyu ar ara verdiği bisküvilerle coşkulanırsın. hani utanıpta isteyemezdin ya, dilenci edasında elini uzatır, dedende iki iki bisküvileri avucuna koyardı.
sonra koşardın çayırlarda, tarlalarda. hep ilk seferini kaçırdığın mahsul toplamaya ikincisinden katılırdın. (onca istemene rağmen kalkamazın öyle erkenden) koyarlardı otları traktör römorklarına, sende diğerleri gibi otların üstüne çıkardın hiç korkmadan. o yükseklikten ve giden traktörden yaşıtlarına el sallardın. otun çöpünü ağzına alırdın. göz kırpardın dağlara. gün belkide senin günündü...
Tamamını Oku
İnsan çocukluğunda, ilk gençliğinde sanki bir hazinenin içinde yaşıyormuş da farkında değilmiş.
Bu deneme bence çok başarılı , anımsattığı benzer anılar ile bir kez daha sarıp-sarmalattı içimizdeki çocuğu ...
Kutluyorum sevgili Ulvi Koçu ...
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta