Unutulmaya Direnen Yemin

Sana bıraktığım ıtırlar çiçek açmadıkça
Kış bitmez
ve gelmez baharlar
gözlerin yaşardıkça
Tebessümünde ne büyük bir hüzün
Alizeler kubbesine eski dualar asmış
Zambaklar arasındaydı serbülend köşkün
Unutulmaya direnen bir yemindi
Kırık aynalarda çoğalan maziydi
küsüşün ve gülüşün

Tenkidin ateşten gömleğini
mutlaka giymeli
Sokak lambalarının ışığında
düşünüp yürümeli
Yaşamadığım bir seyyârede güneş battı
Oranın ufuksuz sakinleri
Zifiri bir uykuya daldı

Hipojelerde bir çocuk ağlıyor,
Boğuk ve kimsesiz hıçkırıkları
Nekropolleri dağlıyor
Şafağın alnına mıhlanmış
mücrim bir idam fermanıyla
asılmış ve yaftalanmış
ileri geri sallanan
masum bedenlere bakıyor

Kapkara bir ışık hüzmesi,
Ateşine küskün kara bir güneş gibi
Ebediyetin katran geçidinde
Kâinat gözlerini yumuyor
Ve hatıralar dokumacısı
Işıltılı gündüzlerin veda mektubu
Sesler ve akisler mezarcısı gece
kara kanatlarıyla ağaçları sarıyor
Ölümün kanatları üstüme çöküyor
Gölgemde çamurlu gözyaşları
Bir zamanlar ben olan o gölgede
Şimdi birileri ağlıyor