Unutulduk Şiiri - Hatem Çetinkaya

Ne adımız geçti yan yana, ne yollarımız kesişti,
aynı sessizliğin içinde büyüdü kalplerimiz.
İki çocukluk fotoğrafı gibi solgun,
iki kırık oyuncak gibi birbirimize yaslandık.

Biz, eski bir sakızın kaybolan kokusuyduk,
şeker kavanozunun dibinde unutulmuş son akide gibi.
Ya da annemizin sandığında sararmış bir mektuptuk,
ne açıldık, ne yakıldık, sadece unutulduk...