Unuttum Şiiri - Emre Anlar

Geceden arta kalan bir ışıktım önce,
Kimsenin görmediği bir çizgide durdum.
Rüzgâr, unuttuğu bir hikâyeyi fısıldarken
Ben, kendi adımı bile unuttum.

Sonra bir gölge düştü içime,
Kimin gölgesi olduğunu bilmeden büyüttüm.
Belki bir anının, belki bir yaranın yankısıydı;
Ben sustukça o konuştu, ben konuştukça o sustu.

Zamanın kıvrımlarında yürüdüm,
Ayak izlerimi her seferinde dalgalar aldı.
Bir kum tanesi kadar yalnızdım bazen,
Bazen bir dağ kadar ağır.

öğrendim,
İnsan, kendi içindeki kapıyı çalmayı bilmezse
Hiçbir yeryüzü ona açılmaz.
Ben o kapıyı gecenin en kırık yerinde çaldım,
İçeriden çıkan ses bendim—
Ben sandığım her şeyden daha gerçek,
Unuttuğum her şeyden daha canlı.
Her yolculuk sonunda insan yine kendine varır;
Kendi yankısında yeniden doğar ve yeniden unutur...