Unutmanın Kıyısında Şiiri - Poyraz Özbey

Bir takvim yaprağı düşüyor,
geceyi yırtan bir sessizlik gibi.
Zaman, paslı bir anahtar,
kilidini unuttuğumuz kapılarda sallanıyor.
Hafızamda, eski bir şehrin
sönmüş lambaları yanıp sönüyor hâlâ;
gözlerin—
gözlerin orada kalmış,
kimsenin uğramadığı bir istasyonda.
Ben mi hatırlıyorum seni,
yoksa sen mi beni unutuyorsun
her yeni günde?
Unutmak,
bazen hatırlamanın
en ağır biçimi…