Unutmak Şiiri - Necip Emrah Aşıkoğlu

Bugun tam bir yıl oldu
Tenim tenine son kez dokunmuştu
Tam da bugün olmuştu
Sanki o an zaman durmuştu
Sen bizden ayrılmıştın
Giden bendim
Ama ayrılan sen
Biz diyorum çünkü
Aşk tek başına yaşanmaz ki
Tek başına olanın adi ask olmaz
Sevda olur
Belkide şimdi sen de sevdalisindir
Başka kalplere

Yavaş yavaş siliklesmeye başlıyor
Hatıralar
Acaba seni unuturmuyum
beni unuturmusun
Unuturmuyuz birbirimizi
Kaç gün
kaç ay
kaç mevsim
Sonra?

Ya Gözlerini
Bana bakınca içi gülen gözlerini
Unuturmuyum
Ya o lokum burnunu
Soğukta kızaran tatlı burnunu
Unuturmuyum
Geçen gardıropta en altta kalan
Eski pantolonumu gördüm
En son senin katladığın şekilde
Saklanmış duruyordu
Bozulmasın diye giyemedim
Biliyormusun
Çamaşırları hala katlayamiyorum
Senin katladığın gibi

Çekmecemde ufak bir toka var
Üzerinde senin bir tane saç telin
Bir tane saç teli
Ne kadar güçlü olabilir ki
Ama omuzlarimin düşmesine yetti
Oturdum ağladım
Topunu kaybetmiş çocuk gibi
Bir daha oksarmiyim bu saçları
Kokusunu içime çeker miyim

Evet evet kokunu mesela
Unuturmuyum acaba
Her öptüğümde içime çektiğim
Bilmiyorum
Belkide unutmaliyim
Belikide unutmamaliyim
Belkide zamanın kollarına birakmaliyim.

Ne kadar unutmak istesem de
Ne kadar uzaklaşsam da
Ne kadar gitsem de
Hep bir yerlerde kalır.

Bazı insanlar hep bir yerlerde
Bir pantolon kivriminda
Bir kapı aralığında
Bir şarkının içinde

Ve ben biliyorum…
Unutsam bile,
kalbimin bir yerinde
senin için hep ışığı sönmeyen
Kapısı kilitli
küçük bir oda kalacak.