Unutmadım Şiiri - Gülay Çelık

Unutmadım
Sana gediğim ilk günü
Üzerimde kırmızı kareli yağmurluğumla
O soğuk şehrin herhangi bir bankında uzaktan izliyordum bana uzanan adımlarını
Hoşgeldin diyerek sesinle selamladığın o essiz saniyeleri
Aynı yöne döndürdüğümüz bedenimizi
Sonra aynı eve çatı olduğumuz o iki koca günü.
Ve sonrasında yaşattığı o efsanevi hikayeyi
Geçenlerde üzerinde oldukça düşündüm
Meger insan büyük sevince derin yaşarmış
Çok derinden sevdim seni.
Radyoda hangi frekansı dinlediğini,
Sigara böreğini patetesli sevdiğini,
Soğanı sadece yemeğin yanında yiyebileceğini,
Başkasının bardağından su bile içemediğini

Araba kullanırken direksiyonu hangi açıyla kavradığını
Ve gözlerini hafif kıstığını
Unutmadım...
Korku filmlerini izleyemediğini
Sarı kırmızıyı ne denli sevda edindiğini,
Gülüşünün kıyısında en ılık deniz meltemini sakladığını
Ve gözlerinin ilkbahara bile denk düşemeyeceğini
En benzersiz hallinin su yeşiline çaldığını
Unutamadım...
Dağınık olduğunu
Ayakkabılara olan düşkünlüğünü
Kaç adım attıktan sonra nefes nefese kaldığını
Ağız kenarında oluşan tebessüm çizgilerini
Sakallarının kokusunu
Dağ rüzgarı tadında yakıcı nefesini
Unutamadım...
Bak ne diyeceğim,
Yağmur yağıyor şimdi pencereme
Hani derler ya ‘yağdığı vakit melekler her damlayı yer yüzüne indirir.’
Bizlerin duasını da gökyüzüne taşırmış,Rabb’e.
Ben her bereket tanesinde seni diledim ahiretime
Hani unutmadım demiştin ya
Sen de az da olsa hatırla beni varıncaya dek kıyamete...