Unutmadım... Şiiri - Figen Şençamlar

Kendi öyküsünü yazmış bir çok yüreği alkışlarken ve birazda imrenerek okurum…

Özeldir bu insanlar arkasına bıraktıklarının farkındadırlar keşkelerle yazarken aslında iyiki yaşanmış veya yaşamışım diye…

İç dünyamızdan bir haz duymaktır…

Bazen mahalleden biri seslenirdi bir ekmek alırmısın,

Offff tamda oyunun ortasında…

Çıktığımız yolculuktan zaman, zaman geri dönüşlerde tek, tek yitirdiğimiz

mahallemizin o güzel yürekleri…

Ali Amcam Kibare Teyzem Hasibe Teyze, Selahattin Amca, Hüseyin Bakkal, Kamuran Teyze, Pala Mansur, Lemiye Teyze Hamit Amca onlarcası ne çok özlüyorum her birini nasıl yıllardı o yıllar kıymetini bilemediğimiz bir gün gel ipte yitirebileceğimizi düşünemediğimiz ne uzaktı o yitirme duygusu tadılmamıştı o yıllar …

Keşke olsalardı oyunu bir kenara bırakıp gitseydim ekmek almaya veya manava kasaba...

Şimdi o sokaklardayım ve etrafımda yabancı yüzler tanımadığım tanınmadığım…

Binaların göğe yükseliş yarışında yeni nesil hızla geliyor… Acaba diyorum yolculukları sırasında ve geri dönüşlerinde yazacak hikâyeleri olacakmı…

En son kalan çınar ağacını da kesmişlerken...

Unutmadım,

Mustafa nereden geldiğimi ve yüreğimdekini?