Unut Şiiri - Ali Bıyık

Memleketin en güzelleriydi onlar...
Her birinin vardı bir umudu, bir hayali.
Kopardılar yüreklerini, bedenlerini—
Kimini kırkında, kimini yirmisinde toprağa verdik,
Kimini ömrünün tam ortasında,
Kimini gülüşlerinden, sevinçlerinden...

Kopardılar en parlak yıldızlarımızı,
Dağımızın, ovamızın en nadide çiçeklerini,
Şehrimizin, köyümüzün, kasabamızın sonsuzlarını...
Söküp attılar, kökleriyle birlikte.

Kökü olmayanları unuttuk,
Unuttukça eksildik,
Unuttukça silindi geçmişin izi.

Köklerinden alındıklarını öğrendik—on saniyede!
Oysa onlar kardeşlerimizdi,
Onlar eli öpülesi büyüklerimizdi…
Memleketin gözbebekleriydi hepsi.

Gözlerimiz kör oldu, bedenimiz sakat!
Adlarını sadece birkaç saniye duyduk,
Hakikaten kaç saniyeydi?
Sonra sessizliğe gömüldüler.

Karanlık indi üstlerine ama aydınlığı göremediler.
Unutulmuş yıldızlardı onlar...
Parlamayan yıldızlar, değil mi?
Memleketin kalbinde sönmüş ışıklar.

Sonra biri geldi,
Şeker diye sundu elimize zehri.
İşte sırrı buydu…
Gülümsedik… sandık ki tatlı,
Meğer içimizden içimizi çürütüyormuş.

İşin sırrı da bu değil miydi zaten?
Unuttuklarımızı bize unutturmak…
Köklerimizi yok etmekti sanatları.