Umuyorum Şiiri - Mesut Çiftci 2

Üşüyorum
Issız bir çölün ortasında,
Isınmak içinse;
Düşlerimi yaktım yaşamak pahasına.
Karanlık
Ve gökyüzünde ay bile yok artık,
Alabildiğine yalnızlık,
Yapış yapış bir yanlılık,
Uykusuz bir yorgunluk var ki omuzlarımda,
Asırlık.

Çıplak ayaklarla çiğnediğim,
Verimsiz kum tepecikleriyse;
Günlerim.
Her bakışta yağmur beklentisi,
Bitmiş, tükenmiş, kalmamış
Ve belki de hiç tutulmamış
Güzel günlerin esamesi.

Yaşadıklarına üşümüş,
Yaşamadıklarına susamış,
Yara bere içinde kalmış,
Lime lime parçalanmış,
Geride bırakılmış
Yine de yaşamış,
Bir adam,
Bir canlılık telaşı.
Nasipte olansa birkaç damla gözyaşı
Ve bedenin kaskatı naaşı.

Ve fakat,
Ve ama,
Ve lakin,
Bu verimsizliğin altında yatan hazine için,
Gün gelecek o da sevinecek için için,
Öyle bir mutluluk olacak ki bu,
Sığmayacak asla içine içi,
Diye umuyor gelecek için.

Çünkü ustası gibi o da biliyor;
“Umutsuz yaşanmıyor.”