Umuttan Bir Yürek Titremesi

Umuttan Bir Yürek Titremesi
Dumanla boğulan bu şehirde
ses,
korna gürültülerinin arasında
yavaşça tükeniyor.
Gri bulutlar
her gün
düşlerin alçak tavanını
biraz daha alçaltıyor.
İnsanlar,
kurşuni ve yorgun yüzleriyle
sonu gelmeyen yollarda
koşuyor,
koşuyor,
ama hiçbir yerde
bir yolun sonuna varamıyorlar.
Rüzgâr
artık yaşam kokusu taşımıyor;
yalnızca sokakların külünü
bir şehirden diğerine
dolaştırıyor.
Burada
gökyüzü
insanların yıpranmışlığından
daha da kararıyor,
ve insanlar
havaya sinmiş yorgunluktan
daha çok tükeniyor.
Yine de
umut,
her geçenin gözlerinde
sessizce titreyen
o solgun ışık—
kararmayan küçük bir kıvılcım
bu büyük karanlığın içinde.