UMUTSUZLUK DANSLARI Şiiri - Metin Yazgaç

İşte yine başlıyor umutsuzluk dansları
Gövdem paslı bir çark gibi dönüyor çöplüklerde.
Bir el uzanıyor şafağın sonsuz ışıklarından
Ama yok ediyor onu karanlıkların azameti.
Nedir bu yalnızlığın insanlar içindeki sonsuzluğu
Bir sis gibi sarıyor, görünmeyen o yollar.
Kahkahalarla, içkilerle doldurulmuyor boşluğu
Bir hazan gibi düşüp, hüzünleri seriyor yalnızlıklar.

Dört bir yanımı duvar gibi kaplamış sessizlik
İsyan etmeye bile cesaret ister biliyorum.
Koca kuyulardan sedasını çıkarıyor gerçekçilik
İşte yine umutsuzluğa raks ediyorum.

Hele o güneş, beni yaratan güneş hangi aydınlıklardaymış
Bilmezsiniz kanım, umutlarım hep onda.
Kapalı bir kilitle kapanmış kapılar
Bir ışık ister o güzelim anları görmeye.
Bir hançer gibi inip, nakış nakış işlemiş yalnızlıklar
Gücüm yetmiyor daha fazla isyan etmeye.
Düşün yakamdan, beni rahat bırakın
Sizler ki; aldınız en güzel yıllarımı elimden.

Gövdemden, benliğimden hala ne umarsınız
Yenilerek sizlerden öğrendim yenmesini ben.