Umutsuzluğun Tanrısı Şiiri - Halis Babat

Ben umutsuz değilim ki
var bir yerlerde bir umudum,
sadece yeri belli değil.
Belki,
dipsiz kuyuların en dibinde,
belki de kurşun yamaçlı dağların serinde.
var ama bir yerlerde,
var içimi ısıtan bir umudum.

hiç umutsuz kalmak yakışır mı insana,
umutlu olabilmek var iken,
umut gelir her yerden sana,
almasını bilirsen.
umutlu olmak için ben,
bazen gözlerimi kapatıyorum,
aşılması güç hayallere dalıyorum.
bazen kar düşmüş düşlerimden,
göçlerim oluyor.
mevsimlik bir kuş olup,
kanatlanıyorum
ve başlıyor umuda yolculuğum.
uçuyorum, masmavi bir göğün
sarışın kucağında.
uçuyorum, göğün en arka noktasına.
tanrının ayak izlerini arıyorum.
tanrıdan uzak değil,
tanrının tam kucağında.
ve tanrıyı buluyorum,
tanrısız bir diyarda.

meğer,
tanrı benim yüreğimin içindeymiş,
meğer tanrı hep benleymiş.
o yüzden, bir yerlerde var bir umudum
o yüzden, her umutsuz kalışımda,
içimde bir tanrı bulurum,
ve kendime,
tanrıdan bir parça olurum.