Umut Yok Şiiri - Doğan Ceylan

Sen denize tutkunsun
bense dağlara…

Umut yok ikimiz için!

Pınar başlarıdır benim mekânım.
Ardıç kokusu yakmadan genzimi,
Üveyik sesleri duymadan
yaşayamam ben.

Al örtülü gelincik tarlalarını,
bir kaya kovuğundaki yaban lalesini
tanımazsın sen.

Ben bir çoban kavalına aşık,
bir dere şırıltısına tutkunumdur
zümrüt ormanların koynunda.
Sense bilmediğim müzikler dinlersin
diskotek çocuklarıyla

Sen, hiç uyumamışsındır
yıldızların altında
ve görmemişsindir gerçek bir çiçek
demir parmaklıklara mahkum
isli park çiçeklerinin dışında.

Sen, şafağı tanımazsın.
Seher yeli değmemiştir dudaklarına.

Sen, bilmezsin kartalın özgürlüğünü,
yamacın dikliğini,
yalınayak basmamışsındır toprağa.

Sen, villalar istersin yaşamak için.
Kopamazsın plajlardan.

Ben, bir çadırı saray bilirim
istemem ötesini

Sen paraya tutkunsundur güzelim,
bense sevdaya…

Umut yok. İnan,
umut yok ikimiz için….