Umut Tacirleri Şiiri - Afşin Dualı

Yalan rüzgârları eser uzaktan,
Gözlerde yaş, cepte bir kuruma;
Parlak vaatlerle gelir her an,
Düşler satar, eder bir yama.

​Boş sözlerle süsler sahte pazarı,
Kalbi yorar, keser her soluma;
Geriye kalır sadece hazarı,
Bırakır seni dipsiz bir koma.

Bilgi kılıçtı tehlike pusuda,
Gülmeye ettik veda,
Hassiktir hepsi kul olmuş paraya,
Tasvirdi garbın mahvolmasına..

Musibetimde şiddetli zaruret kapıda,
Palmiye ağacı gibi yere kapaklanan,
Öfkemin Grafiti izleri kaldırım taşlarında,
Bin yaşasın Bana dokunmayan yılan..

Güçlü kimdeyse gardı aldınız yanında,
Susup dilinizi kanattınız hakikât namına,
Benim düşmanım yılanlar bana dokunan,
Zehirli sözler salıntı vicdanına..

Nefsini ilah yaptın,
Şeytanı günahına yama.
Günahı ezber yaptın,
Ölümü unuttun amma.
Kasvetinde boğuluyorsun,
Sadrında şeytan.
Yolun sonu cehennem,
Kendin günaha sırat.
Uyan Dön Rabbe dedi görünen,
Sen oldun gördüklerine âmâ.
Âdem neredesin hangi zindanda,
Hapsetti günah seni zamana..

Ölüm umudun kisvesi diyarlara,
Sadrım kadar hırçın bulutlar,
Öldürdü vicdanı yapılanlar,
Piç kaldı tacirlere kelam..

Müteessir etti kalbi kelâm,
Gölgeler ayak altında,
Güneş tepemde çöl sıcağında,
Yağmur bendeki kelam,
Çıngıraklı yılan gibiydi dostlar..

Umudu tacirlik öldürdü..
Merhameti kalbin.
Ahlakı nefsin öldürdü,
Sevgiyi kalbin.
Aşığı vefan öldürdü,
Vefayı kalbin.
Edebi şeytan öldürdü,
Hayâyı nefsin.
İnsan öldü,
Kitap Levhi Mahfuz cildi.
Dünyayı sen öldürdün,
Yaptıkların zevki.
Akıl öldü,
Ölüm öldürdü faniyi.
Zalimi eğlence öldürdü,
Vefayı veda cilvesi.
Ayrılığı katil öldürdü,
Maktülü nefsin.
Peygamber öldü,
Melek ölüm habercisi.
Cin öldü,
On sekiz bin alem neki.?
Evren bir üfürük ile öldü,
Allah sonsuz ve ebedi..