Umut Şiiri - Doğan Caner

Oturuyorum, öyle
tek başıma.
Eski, yıkık, parçalanmış
ve yorgun bir
evde.
Kırmızıya boyanmış duvarları
dökülmüş,
kireçler sarmış her yeri.
Dağılmışlar
her bir tarafa, birbirlerini
kaybetmişler. Kaybolsalar
da beraber kaybolmuşlar
ya, sahi, bu da bir umut.
Ama her umut, doğacak
bir güneş gibi mi gelir?
Her sabah doğar mı?
Ya da akşamdan önce
her zaman batar mı?

Umut etme çocuk
ben etmiyorum.
Oturuyorum, öyle,
eski, yorgun, yıpranmış
ve tek başına olan o evde
oturuyorum, bekliyorum
tek başıma, o evde.
İnsanlar bana bakıyor,
ne yaptığımı merak ediyorlar.
Elimde bir defter var
Bir de kalem. Yazıyorum:
-Umut ettikçe unutturdunuz!
Yazıyorum böyle, kahredici
soğukta ellerim titriyor,
ateş yaktıkça içim ısınıyor.
Öyle ya da böyle yazma
hevesiyle ısınıyor içim.
Yazmadıkça üşüyor musun
soğuyor mu ellerin?
Hayır.
Yazmadıkça eksiliyorum
hayattan.

Bir gün yeniden doğacağım.
Bir güneş gibi olacağım.
Etrafımda ay ve yıldızlar
etrafımda dönecekler!
Ve en önemlisi
her sabah doğan
ve her akşam batan
bir güneş gibi
umudum olacak.

Umut fakiri ekmeği değildir
belki de
umut körler ülkesinde yaşamak
gibidir
belki de.

Umut etme çocuk,
kör olursun
gözlerin açılsa da onlar
göremez
seni.
Onlar kör olur ama
gözün gördüğünü
kimse görmez.
Bunu böyle bil,
umut etme çocuk,
unut onu, beni, onları
ve herkesi.