Umut Şiiri - Hatice Güzen

Bir ıslık kadar sessizdi umut
duyanlar yönünü buldu.
Göğsüne bastırılmış bir mendilde
yıllarca saklanan bir haber gibi
ne tazeydi, ne de tükenmiş.

Bazı geceler
bir su lekesi gibi yayılırdı duvara,
bir kadının gözbebeğinde titrerdi
adı konmamış bir bekleyiş.

Kırık bir cam kenarında
bir menekşe
yine de göğe dönerdi yüzünü.
Kimse sormazdı neden
bilirdi çünkü,
ışık en çok oraya vururdu.

Umut,
konuşmayanların dilinde büyüdü.
Avuç içlerine gizlenmiş dualarda,
yama tutmaz hikâyelerde
hep bir iz bıraktı.

Ve bir gün
bir rüzgâr estiğinde
kimse fark etmedi
bir kadının saçında savrulan teli.
Ama o an,
bir devrin yıkılmayan duvarı çatladı içten içe.

Ve belki bir gün,
kimseye anlatmadığın bir düşte
bir ses duyarsın içinden:
“Geçmedi,
yalnız büyüdü umut.”