Umut Şiiri - Molla Boşyan

Akıyor, herşey, mecalinde şevkin.
Anladın ki anın önemli değilmiş.
Göz açıp kapayıncaya kadar çizgin,
Nice hesabı bağlamaya eğilmiş

Bilmem ki sinemde yabani duran ne?
Ne nedamet ne acı itiraf! bende.
Dertlenip gönlümden düşen parça; hele,
Akanı geri getiremeyen künde.

Nan olmuş, can olmuş, ram olmuş; bitabım
Gün görmüşüm, aleve düşmüş harabım.
Gölge yola imtihanım olmuş babım,
Pişmanlığıma heves düşürdü, gene.

Hikmeti sualinden çok bir yoldayım.
Takatı düşmüş, mumu sönmüş haldayım
Feryatsız bağıran hiçlikten, dardayım.
Buna rağmen umudum sönmedi, yine.