Umudumu koynuma aldığım gecelerde.
Yaramaz feleğin kırdığı oyuncaklar gelir aklıma.
Parktaki zinciri kopmuş salıncaklar.
Ve afacan çocuğun yıktığı kum kaleleri.
Ya sahilde dalgalarla boğuşan tekne.
Ve ateş etrafında yapılan muhabbetler.
Ya kaybolduğum yollara ışık tutan adam.
Birde gülsünler diye yaşadığım insanlar.
Aslında en güzeli, odamdaki mum alevi.
Ve ormanın derinliklerinde dans eden ateş böcekleri..
Sayamadım sokak lambasının etrafındaki kelebekleri.
Birde en doğal senfoni olan ateş böcekleri.
Tamam ağlamak yakışmıyor...ama saklayamadım.
Nefesimi tutsam da geçmiyor hıçkırığım.
Tütün bassamda dinmiyor sızım.
Umudu koynuma aldığım geceleri, sayamadım.
Kayıt Tarihi : 3.2.2015 22:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!