Umudu Kırık Gençlik Şiiri - Hannibal Lecter

Bir rüya gibi geçti gençliğimiz;
ellerimizde yara, dilimizde dua kaldı.
Sabah yola çıktık
ama yol, çoktan bizsiz geçilmişti

Yüreklerimizde pas tutan bir demir sesi,
her adımda yankılanır: “Biz ne için yürüdük?”
Kardeşlik dedik, sustular;
adalet dedik, taş attılar yüzümüze.

Göğe uzanan sancak hayalleri beklerken,
kendi gölgesinden korkan şehirler geçti yanımızdan.
Hiçbir çağrı saf değil,
hiçbir suskunluk masum değil.

Duvar diplerinde büyüyen çocuklardık;
şimdi duvar olmuşuz kendimize.
Bir yanımız hâlâ koşmak ister bozkıra,
bir yanımız kaldı tramvay seslerinde.

Çağ unuttuğunu sanıyor,
ama unutanların içinden geçip gelen hatırlamanın acısıyız.
Her sükûtun içinde bir isyan uyur,
hâlâ o uykunun rüyasıyız.