Umrundamı Şiiri - Sema Develi

Bir zamanlar
Ben günü değil gün doğmak için beklerdi beni
Sil baştan diye bir cümle olmalı kitabın bir yerinde
İçimdeki karanlık afatı arıyorum
Bir yanı ölü bir yanı uykuda varla yokun ana rahmi.
Dudakta düş geçirmeyen sert gülüşler
Kötüleşmenin çirkinleşmenin makyajlı mahlası
Dil sabana sürülmüş öküz
Boş kadar doludanda nefret ettim.
Ölmekse ölmek
Göçsem ne olur
İçimdeki çınara gömerler beni

Ey riyaya biat eden umut taciri
Umur,vefa
Öyle bir sözki,kıymetsizliğin sorgusunda dahi
U-su düşmüş
umrunundamı
çürümüş; iklimi umut olan turabın koynundaki tohum
Benimki sesiz çığlığın iki rengi
Siyahla beyaz yani
Tut şimdi ellerinle başını
Tabi düşünebilirsen
Muktedir olmak istediğin şey
İçindeki vahşi zerafet değilmi

Dominat bedenin fenomen karekteri
Korkuyorsun soluğundan gecenin
Senki kutsal saydığın hırslarının esiri
Zorlamayla açılır bir kapı
Bilki bin kapı kapanır üstüne
Dilinde şizofren nameler
Evren bile hiçliğin ortasında değilmi
Her sokak lambasında birbaşka yöne düşer gölgen
Şimdi çek kapıyı git
Suçsuz günahıma ortak değilsin
Sonunmu? ?
Onu Allah biliyor

Hangi güne tutunsam
Hangi geceye varsam
Sokağa çıkma yasağı tüm sevdalara
Devriye gezmekte kara ünüformalı hasret
Altına çizgi çekerek son veriyorum çaresizliğime
Diyorum
Acemiliğimdendi serçe parmağıma batan diken
Kes sesini kalbim
Sövesim var şimdi sana
Sus konuşma bu gece
Kapanıyor namusu çiğnenmiş aşların arka perdesi.