Ümitten Yitime Şiiri - Doruk Kerem Atam

Umut doluydu bir zamanlar içim,
kendi neslimden olanı
kendim gibi dönüştürebilirim sanmıştım.
Bencilceydi belki bu fikir,
ama bağlayan tek sahici hedefti beni hayata.
Şimdi bakıyorum ardıma:
çabaladığım her gün,
bugünün azapları olarak yağıyor üstüme,
hazan vakti yağan sıradan bir yağmur gibi.

Düşen her yaş,
her damlayla biraz daha yitiriyor insanlığını insanoğlu.
İnsanlık yitiriyor…
Bir komedyanın aktörüyken,
artık o şaşalı tiratların yazıldığı
mürekkep bile olamıyor.

Ümidimi yitiriyorum kendime karşı.
Adaletsizlik,
metresi olmuş doymayan efendilerin.
Hak can çekişiyor
zat-ı muhteremlerin ağzı içinde:
çiğniyorlar, çiğniyorlar,
lakin yutamıyorlar.