Ümit Yaşar Oğuzcan Şiirleri - Şair Ümit ...

Bütün denizlerin ayni limana çıkması neden?
Neden gökyüzünun bu sinirsiz karamsarlığı?
Yitirecek neyimiz var ki umutlarımızdan başka?
Ve batacak başka bir gemimiz mi kaldı?

Dev bir ağaç yapraklarını dokuyor içimizde

Önce gözlerin girer odamdan içeri
Sonra ellerin, saçların dudakların
Bir bir hatırlarım
Her sabah senin olan ne varsa
Yüzüm aydınlanır
Şarkılar söylemek gelir içimden

Bir zakkum bahçesi bir kan denizi,
Yaşamak bildiğimiz, darmadağın.
Sabırla işlemek ölüme kendimizi,
Teni alıştırmak soğukluğuna toprağın.

İple çekmek gecelerden şafakları,

Nasıl uçan bir kuş düşerse yere
Yerde paramparça olursa kemikleri
Yumuşacık tüyleri dağılırsa

Nasıl bir gül kurursa dalında
Toprağa karışırsa yaprakları

Şurada bir kapı olmalı
Senin ölümsüzlüğüne açılan
Bir kapı olmalı şurada
Bulabilsem
Kollarımın bütün gücüyle vuracağım
Er geç sesimi duyuracağım sana

Nasıl da degişiyor kişi zamanla
Güç o güç degil hız o hız degil
İnançlar sarsılmış, umutlar yitik
Bu kirli çag bizim çagımız degil
Yeşiller, maviler kapkara olmuş
Yorgun eller, ayaklar, yollarsa yokuş

İç gıcıklayıcı şarkılar gelir pencerelerden
Çırılçıplak kadınlar uzanmış yataklara
Şehvetin başıboş aydınlığı içinden
Bakarlar korkulu gözlerle karanlıklara

Duvarlarda açık saçık resimler

Mustafa Kemal'i düşünüyorum;
Yeleleri alevden al bir ata binmiş
Aşıyor yüce dağları, engin denizleri.
Altın saçları dalgalanıyor rüzgârda,
Işıl ışıl yanıyor mavi gözleri,
Mustafa Kemal'i düşünüyorum;

Böyledir akşamları İstanbul'un
Bir efkâr basar içini çoğu zaman
Çaresizliğin, yalnızlığın aklına gelir
Hatıralar kayar gider avuçlarından

İçinde mevsimler değişir, aynalar kırılır

Gitgide alışıyorum sana….

Hiçbir alışkanlık bu kadar güzel olamaz…

Ellerin ellerimden uzaksa nasıl güçsüzüm bilemezsin…