Ümit Şiiri - Sûzi Kalp

Biri vardı bir zamanlar ümit olmuştu hayatıma,
Çakır gözleriyle bakardı, içindeki fırtınalarla.
Korkardım ama bilirdim kıyamazdı bana,
Kendimi verdim, bir ömür sanarak yan yana.

Gitmek zorunda kaldım, söyleyemedim.
İstemediler, beni tercih et diyemedim.
Bahanelerle örttüm, kalbimi gizledim,
Sen benim kalbime işlenmiş geçmişim.

Arkamı dönüp gittim, gözyaşımı içime sere sere,
Kötü bil istedim, sustum bile bile,
Yalanlar söyledim unutsun diye,
Unutamamışız ikimiz de bakınca geçmişe.

Hatıralar, şarkılar hala kulağımda,
Çıksa karşıma dese bir "Merhaba"...
Numarası ezberimde, sesi hala rüyamda,
Kalbime söz geçiremem, hayali hep yanımda.

Ara ara düşer aklıma, tutamam.
Yüreğim söz dinlemez, ben duramam.
Gizli gizli bakarım, var mı izim hâlâ?
Sonra silerim izimi, devam ederim yoluma.

Yıllar böyle geçti, kalbimle savaşa savaşa,
Gezdiğimiz sokaklar hâlâ aynı telaşta.
Ellerimiz gibi sıcak, tenin yakıyor hâlâ,
Bir hayal oldun ama içimde en canlı parça.