Ululama Şiiri - Kenan Çarboğa

Hak Tanrı’m!
Pak Tanrı’m!
Ak Tanrı’m!
Gök Tanrı’m!
Kök Tanrı’m!
Tek Tanrı’m!

Sana açtım ellerimi
Bilirsin her hâllerimi

Sen ulusun, sen yücesin
Yücelerden en yücesin

Senin eşin, dengin yoktur
Senden daha engin yoktur

Gök de sensin, yer de sensin
Yer olan her yerde sensin

Doğurmazsın, doğrulmazsın
Dosdoğrusun, eğrilmezsin

Oğlun olmaz, atan olmaz
Kusursuzsun, hatan olmaz

Görür, duyar hem bilirsin
Ne kocarsın ne ölürsün

Sen yaşarsın zamanı da
Sen verirsin imanı da

Âlim sensin, âlem de sen
Kelamda sen, kalemde sen

Ne var ise tüm aç sana
Cümle âlem muhtaç sana

Ebedisin, ezelisin
Sonsuzlukla bezelisin

Her güçlüye gücün yeter
Varlık sende başlar, biter

Ulu Tanrı’m, koca Tanrı’m
Yücelerden yüce Tanrı’m

Gün ısıtsın, yandırmasın
Aleviyle kandırmasın
Ocakları söndürmesin

Ay nurunu salsın yere
Çağıldasın ırmak, dere
Şükredelim yüz bin kere

Pınarlarım coşkun olsun
Yağı yansın, şaşkın olsun
Adım gökten aşkın olsun

Geçit versin karlı dağlar
Çiçeklensin bahçe, bağlar
Türk’ü yazsın Türk’ü çağlar

Bizi aça aş eyle
Milletlere baş eyle
Yoluna yoldaş eyle

Ne bencillik ne benlik ver
Huzur, bolluk ve şenlik ver
Er olana esenlik ver

Ekinlerim başaklansın
Develerim köşeklensin
Beşiklerim uşaklansın

Otlaklarda otlarımız
Yaylalarda atlarımız
Kımızımız, sütlerimiz

Göl olsun

Yurdun kuzu, kulunları,
Keklikleri, sülünleri,
Oğulları, gelinleri

Bol olsun

Ne yorulma ne de yılma
Hedef hükmü hâkim kılma
Türk’e Turan, Kızılelma

Yol olsun

Yemin olsun, yemin Tanrı’m
Türk’ün olsun zemin Tanrı’m
Âmin, âmin, âmin Tanrı’m!