Uludağ Şiiri - Ethem Turan

Uludağ ne yücesin
İçinde sönmüş volkanını
Kusmadan ne sızlanışların olmuştur
Ne kahırlar çekmişindir
Doruğundaki yeşille saklamışındır içindeki ateşini
Heybetine aldırmadan için için çekmişindir sızını
Anlamamıştır acını
Eteğini dolduran insanlar
Seni seyredip hayran olmuşlardır
İçindeki kahra aldırmadan
Bilememişlerdir çektiğin acıyı
Sevdalar yaşamışlardır
Aşklar yeşermiştir içindeki patlayası lavın üstünde
Ayrılıklar olmuştur
Hasretlik çekilmiştir
Acına eşlik,kahrına yarenlik edilmiştir
Ah Uludağ
Kimler gelip geçmiştir üzerinden
Ne aşıklar barındırıp
Ne kahpeliklere sitem etmişindir
Ne güzelleri ağırlamışındır doruğunda
Nice delikanlı dimdik durmuştur
Yüreği yanık nice insan
Kim bilir hangi kahır patlatmıştır volkanını
Boşaltmışsındır içindeki zehri
Yakıp yıkmışındır nice yeri
Tüketmişindir içindeki ateşi
Ama benim yüreğimin ateşini boşaltacak acımı dindirecek
Eteğimi yakacak yüreğim olmadı
Kıyamadım hiç birine
Ne kahpeliklere göğüs gerdim
İhanetlere boyun eğdim
Ayrılıklara katlandım
Senin gibi olamadım
Yüce kalamadım, aşkımı sıyıramadım benliğimden
İçimde söndürsem ateşimi
Eteğimde yine dimdik duran yiğitleri
Hayat dolu güzelleri
Yaşata bilir miyim
Volkanı sönük ama dimdik ayakta
Bir Uludağ olabilir miyim

19.02.2006……….03.22