Ülküm ruhumdadır. Şiiri - Tahir Azman

Ne bilinmek istedim,
ne de unutulmamak derdim.
Aklımın bilgisini kalbim mühürlesin,
kalbimin mührünü vicdanım açsın isterim.

Ülküsü olmayanın amacı olmaz;
yolunu kaybeder hem gün, hem gece.
Savdası olmayanın gönlü çöldür
kumları sessizdir, suskundur, yakar içten içe.

Aklı olmayanın derdi olmaz;
dert yoksa akıl da körleşir.
Derdi olmayanın heyecanı sönük,
hayatı bekleyen bir su birikintisi gibi durur…
ve zamanla kokuşur.

Kara bir boşluğun içinde nefes yok;
duygu yok, aşk yok, sadece sessizlik.
İnanç, kayba razı olunca yürek donar;
korku, öfkeyle pençeleşir, umut sıkışır aralarında.

Oysa gaye, zaferin yoludur;
ülkü, o yolun anahtarı.
Zulüm, vicdanın körleşmiş gözüdür;
görmez olur, insanı yok sayar.

Kalbi taş, gönlü boş, idraki yitmiş olanın zulmüne
siper göğsünse mermi nedir, ateş nedir?
Ancak bedenini düşürür yere.

Çünkü ülkümün cevheri ruhumdadır;
ve mermi…
ruha asla dokunamaz.