Ülkem yanıyor Şiiri - Murat Ülkü

Göğe yükselen duman, bir veda busesi,
Kor oldu dağlarımın yaslı nefesi.
Bir çığlık yükseldi yanan ormandan,
Yakanda vicdan yok, ülkem oluyor canından.
​
Yine yandı bağrımız, yine yalnızız,
Ayazda kaldık, kül oldu düşlerimiz,
Boş sözler yankılanır, sağır kulaklarda,
Uçakların gölgesi, yalancı masallarda.
​
Bir avuç toprakta can veren fidanlar,
Sahipsiz gönüller, boynu bükük insanlar.
Yangın değil bu, kalbimizde bir yara,
Sönmez o yangın, dönmez eski bahara.
​
Hesabı sorulur bir gün, elbet bu dumanın,
Ne kadar acı varsa, bu suskun harmanın.
Yanan arazilerde başka bir düzen kuranın,
İnsana kıyan akıl, bize de keder düzen.
​
Ah, o sözler, hançer gibi saplanır,
Boğar sesimizi, ateşte kan ağlanır.
Yangın değil bu, bir ihanet sanki,
Kader diye sunulan, acımadız bir serseri.
​
Gönüllü ellerde bir bidon, bir umut,
Maskesiz yüzlerde bir feryat, bir bulut.
Öylece bakıyor gök, sessiz ve dilsiz,
Yanar ormanlar, yanar içimiz.
​
Soru önergeleri, yel değirmenleri,
Döner durur, cevapsız, boş sözler bülbülleri.
Neyi saklarsınız, söyleyin hangi gerçeği,
Giden canlar geri gelmez, bilmez miyiz hiçliği.
​
Şimdi bir yara açıldı, derinde, sızı,
Unutulmaz bu acı, bu kışın ayazı.
Bir gün, bir gün elbet, söner bu hüzün,
Ama kalır izi bizde, kalır o hüzün.
​
Bitmez bu destan, dinmez bu yara,
Her bir kül tanesi, bir ah, bir kara.
Gelecek nesiller sorar bu yası,
Niye suskundunuz, bize niye bıraktınız?
​
Siz varken başımızda, yandı bu ülke,
Acıdan, kederden, feryatla beller büküldü.
Ne şeref kaldı geriye, ne onur, ne de itibar,
En büyük felaket sizsiniz, bunu bilin ey nankörler.
​
Artık söz bitti, yürekler taşa döndü,
Bir yangın, bir yangın daha, ömür böyle söndü.
Yazılacak bu tarih, ahlar feryatlar bu acı
Unutma unutturma, ihanetin yoktur hiç bir ilacı..