Yoksun işte, ölümüne özlemini çekiyorum şimdi. Gittin, hayatımdan düşlerimi, anılarımı sarsarak ve tekmeleyerek kalbimin kapılarını ardına kadar... Yağan yağmurlara, esen rüzgarlara, açan güneşe de aldırmıyorum artık. Günlerin tadı yok, sular da akmıyor.
Göçüp gitti uzak diyarlara sevgi kuşları... Yağmurla da konuşmuyorum artık, nehirlere de anlatmıyorum derdimi. Ayrılık denizine düşmüş, tersine kürek çeken şaşkın bir denizci gibi kalakalmışım yorgun dalgalar arasında... Rüzgar da esmiyor, kahretsin...
Yokluğun ölüm gibi, yokluğun işkence. Sensiz ellerim, bedenim, ayaklarım üşüyor, buza dönüyor hayatım … Uçup gidiyor kırlangıçlar, uzaklara giden hayallerimin peşinden. Turnalar da gidiyor, bir ben kalıyorum bir ben, böyle çaresiz, böyle kimsesiz. Kahretsin...
Omuzları düşmüş basamaklardan inerek hiç bir mutluluk kıtasına varılamıyacağını anladım. Anladım ki, herkes kendi yarasını kanatır içinde ve her acı bir başka acıya açılan kapıdır aslında...
İşte bı aksam karsıma cıktın
senı sevıyorum dedın
yanlızların arasında buldun sen benı
ve o aksam dedın gel evlenelım dıye
ansızın herseye her guçluge rağmen
evlendık bız senle yasamaya basladık
askı ben anlatayayım sana kucugum
kucugum dıyorum
ama buyukluk senın yugerınde aslında
yanlızdı kalbın senın benı tanıyana kadar
Her sevincin her kederin
En ölümsüz sevgilerin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!