Uğur Yanık Şiirleri - Şair Uğur Yanık

Sana uzak olan herşey bana yakındı.
Belki senin pencerenin gecesinde ışıltılı bir yıldıza paraleldi gözlerim.
Belki senin yeryüzünde aşka atılan tüm adımların yegane temsilcisiydim.
Günlerden bir gün;
Belki saçlarını okşadığın küçük bir çocuktum dokunuşunla gülümseyen.
O kadar çok sehir gezmiştim ki hayallerinin koluna girip,

Üzüleceksin,
Geceler vurduğunda seni geçmişin kurşunlarıyla,
Defalarca yığılacaksın yerlere cansız bedeninle.
Sessizce devireceksin başını o soğuk kaldırımlara.
Ölümün daha önemsiz olduğunu anladığında işte o an;
Daha şerefli ve daha mutlu günlerim vardı benim diyeceksin.

En çok sen seversin güneşi,
En fazla sen beklersin bilirim.
O yükseldiği zaman dağların arasından,
Ve yakıp kavurduğu zaman yeryüzünü,
En çok sen tebessüm eder,en fazla sen gülersin.
Küçük mavi kovanı alırsın eline önce,

Susuyorsun..
Teğet geçiyor yüreğini mısralarım.
Pencerende gecenin ıslanmış yanakları,
Ve ellerinde üşümüş beyaz bir güvercin sımsıkı tutup hiç bırakmadığın.
Minicik ayaklarına sevdamızı bağlamışsın üstelik..
Anladım!

Gidiyorum!
Parmak uçlarıma basarak ve sessizce,
Gidiyorum!
Gürültüsüz bir gecenin en koyu mavisinde,
Sana bıraktım tüm dokunuşlarımı birer birer,
Gidiyorum!

Sus Artık!
Konuşmak sana göre değil biliyorsun.
Biliyorsun kuracağın cümlelerin yitikliğini.
Ve;
Biliyorsun konuşacaklarının kifayetsizliğini.

Mevsimlere göre halleri vardır insanların.
Kış; Direniş!
İlkbahar; Umut!
Yaz; Neşe!
Sonbahar ise "Hüzün'dür" hep..

LİLA,
Kaldırım taşları arasına sıkışmış minik bir yağmur taneciği;
Birazdan güneş doğacak bilmiyorsun,
Bilmiyorsun varlığının en fazla hoşnut kılacağı şeyin;
Bir çiçeğin yapraklarında damar damar büyüyen yeşerişler olduğunu...
Heyhat;

Mutluyduk!
Pembe iken yüzlerimiz ve utanmaktan bile utanırken her birimiz.
Önemsiz sebeplerden maliyetsiz gülüşler imal ederdik adetlerce.
Küçücük kalplerimiz gökyüzünün bütün sokaklarını ezbere bilirdi beyaz bir güvercin gibi.
Evet çocuktuk,masumduk doğrusu...
Siyah beyaz filmlere karıştırırdık istikbal hayallerimizi.

İnsanın en güzel zamanları hangisidir diye sorarsanız eğer;
Yalnız olduğu ve sustuğu zamanlar derim tartışmasız.
Oysa insan;
Yalnızlık ve sessizlik anında hep bir varlık ve yankı ister etrafında.
Ve bulur da günlerden bir gün!
Yalnızlık kalabalığa,sessizlik gürültülü bir kargaşaya dönüştüğünde ise;